"Με συνεπαίρνει το αποτύπωμα που αφήνει ο χρόνος πάνω στην ύλη.. αυτή η ανεπιτήδευτη ομορφιά του κρυμμένου, του υπαινικτικού, του αμυδρού, μια ομορφιά που είναι μισοϊδωμένη σαν όνειρο και παραμένει κρυμμένη στα άπειρα μάτια...

​

Ομορφιά στα χρώματα, όπως της γαλαζοπράσινης πατίνας του οξειδωμένου μετάλλου, του ζεστού καφέ της σκουριάς, της ξεφλουδισμένης γαλάζιας ή ροζ μπογιάς στους παλιούς τοίχους ... Ομορφιά στις υφές, όπως στα σπασμένα κομμάτια μπουκαλιών και κεραμικών στις παραλίες, που με το πέρασμα του χρόνου έχουν λειανθεί από το κύμα και την άρμη και μοιάζουν με ημιπολύτιμους λίθους...ή στην αγριάδα της πέτρας που έχει σκαφτεί από την υγρασία, ζωγραφίζοντας πάνω της μοναδικά μοτίβα.

​

Έχουν μία γαλήνια λεπτότητα, μία μοναχικότητα και μία καλαίσθητη θλίψη αυτές οι ατέλειες... Έχουν όμως και μεγάλη εσωτερική δύναμη, αυτή της γνησιότητας, της αλήθειας, της σοφίας που με τόσους κόπους τους έχει χαρίσει ο χρόνος.

​

Αν εκπαιδεύσουμε τη ματιά μας να στέκει περισσότερο στη θέα της αυτής της ατελούς ομορφιάς, της διαφορετικότητας, αυτής της υπαινικτικής γοητείας, που υποδηλώνει πιο πολύ παρά φωνάζει, αντί στην επεξεργασμένη αψεγάδιαστη ‘ομορφιά’ της οθόνης...ίσως όλα τελικά –με το πέρασμα του χρόνου- να γίνουν πιο απλά..."